Monday, October 13, 2014

Simin Behbahani, Poet - And one of her beautiful poems "Oh my homeland! I will build you once again"


Simin Behbahāni[1] (Persian: سیمین بهبهانی‎‎; 20 June 1927 – 19 August 2014) was a prominent Iranian poet, activist and translator. She was Iran's national poet and an icon of the modern Persian poetry, Iranian intelligentsia and literati who affectionately refer to her as the lioness of Iran.[2] She was nominated twice for the Nobel Prize in literature, and has "received many literary accolades around the world."[3]

Source : Wikipedia








دوباره می‌سازمت وطن" سیمین بهبهانی"


* * * * * *

دوباره می‌سازمت وطن!

اگرچه با خشت جان خویش

ستون به سقف تو می‌زنم

اگرچه با استخوان خویش

دوباره می‌بویم از تو گل

به‌میل نسل جوان تو

دوباره می‌شویم از تو خون

به‌سیل اشک روان خویش


دوباره یک روز روشنا

سیاهی از خانه می‌رود

به شعر خود رنگ می‌زنم

ز آبی آسمان خویش


اگرچه صدساله مُرده‌ام

به‌گور خود خواهم ایستاد

که بردَرَم قلبِ اهرمن

به‌نعرۀ آنچنان خویش

اگر چه پیرم ولی هنوز
مجال تعلیم اگر بُوَد

جوانی آغاز می‌کنم

کنار نوباوگان خویش



Translated by Daylaman from its original Persian
© copyright - All rights reserved.

Oh my homeland! I will build you once again,
With the dust of my soul when I have to!
Set pillars under your ceilings,
With my bones when I have to!

The fragrance of your flowers once again,
I will feel as your young generation,
Will wash the blood off your face,
With the stream of my tears when I have to!

On a bright sunny day once again,
The darkness will disappear from this home,
And I will color my poems once again,
With the blue color of your sky that day!

A hundred years past my death if so,
Will stand up on my grave one day,
To pull the devil’s heart from his chest,
With such a lioness yell of me that day!

If I am too old for all these, you say,
If there is still a chance to learn,
Will rejuvenate ,
Beside my grandchildren that day!


*********
Song: "Oh my homeland! I will build you once again,"
Poet: Simin Behbahani
Music: Daryoush Eghbali






Wednesday, October 1, 2014

Rumi - Became water, found myself a mirage....

تا آب شدم سراب دیدم خود را
دریا گشتم،حباب دیدم خود را
آگاه شدم غفلت خود را دیدم
بیدار شدم بخواب دیدم خود را
بوسعید



Pronunciation in Persian :
aa = pronounce as "a" in far or "u" in "up"
kh = pronounce as a strong k German "ch" 
gh= pronounce as  a strong g in ghef-lateh as the vocalist pronounce 
That's it, You know Persian now! Enjoy the music!
Please read the following lyric once before listening to the music and then follow the lines when the vocalist is singing them. 



Taa aab shodam, saraab didam khod raa!
Became water, found myself a mirage!

Daryaa gashtam, hobaab didam khod raa,
Became sea, found myself a bubble!

Aagaah shodam, ghef-lateh khod raa didam,
Became aware, found my ignorance!

Bidaar shodam, beh khaab didam khod raa!
Woke up, found myself asleep!

Wednesday, September 17, 2014

A poem of Qudsi Mashhadi, Iranian Poet, used as lyric in a song

Ghodsi Mashhadi, (Also written as Qudsi) is a Persian poet and man of letter of 17th century, migrated to India.

I just watched this music video and posted it on my Twitter page and felt like to share the lyric in Persian and English here:

Watch this on my Tweet

Here is the a brief introduction of the poet and his poem in Persian, followed by what I understood of the poems and could translate in English:





از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
 حاجی محمّدجان قدسی مشهدی مشهور به قدسی مشهدی یکی از شاعران و سخنوران ایرانی قرن یازدهم هجری قمری است. او در ابتدای زندگی از طریق بقالی زندگی می‌کرد اما پس از آنکه در شاعری مشهور شد به هندوستان رفت و وارد دربار شاه جهان شد. از 
قدسی مشهدی دیوان برجای مانده که در سال ۱۳۷۵ توسط انتشارات دانشگاه فردوسی مشهد به کوشش محمّد قهرمان به چاپ رسید



همچو خورشید به عالم نظری ما را بس
نفس گرم و دل پر شرری ما را بس
خنده در گلشن گیتی به گل ارزانی باد
همچو شبنم به جهان چشم تری ما را بس
گر چه دانم که میسر نشود روز وضال
در شب هجر امید سحری ما را بس
اگر از دیده کوته نظران افتادیم
نیست غم صحبت صاحب نظری ما را بس
در جهانی که نباشد ز کسی نام و نشان
قدسی از گفته شیوا اثری ما را بس






English translation by  Daylaman-Views Blog

Good enough, a glance at the world like the Sun,
Good enough, a warm breath and a glowing heart!

Blooming is awarded to flower in the garden of earth,
Good enough, tears on our eyes like a dewdrop!

Knowing that reunion with my love will not happen,
Good enough, the hope for the dawn arriving after this dark night!

Although not appreciated from narrow-minded
Good enough, to dialog with those who understand!

In a world that may not remain from someone much,
Good enough, if remains from Ghodsi (1), a pleasant rhyme!

(1)    Ghodsi  -  The poet is  referring to himself  (Ghodsi Mashhadi )as a poetry norm



Tuesday, September 16, 2014

This is how #Rumi introduces himself


Here is the original poem of Rumi in Persian followed by what I understood and could describe in English:

چه تدبیر ای مسلمانان  که من خود را نمیدانم.
نه ترسا نه یهودم من  نه گبر و  نه مسلمانم
نه   شرقیم  نه   غربیم   نه   بریم   نه   بحریم
نه  از  ارکان  طبیعیم  نه  از  افلاک    گردانم
نه از هندم  نه از چینم  نه  از بلغار  و سقسینم
نه از  ملک  عراقینم نه  از  خاک    خراسانم
نه   از  خاکم  نه از آبم   نه از   بادم نه از آتش
نه از عرشم نه از فرشم نه ازکونم نه از کانم
نه  از  دنیا   نه از عقبی  نه از  جنت  نه  از دوزخ
نه از آدم  نه از حوا   نه از فردوس  و رضوانم
هوالاول    هوالاخر     هوالظاهر      هوالباطن
که من جز هو  و  یا من هو کس دیگر نمیدانم
مکانم لا مکان باشد      نشانم بی نشان باشد
نه تن باشد نه جان باشد  که من از جان جانانم

*****************


Short of thoughts I am, as I don’t know myself! My fellow Muslims!
Neither a god fearing man, nor a Jewish, nor Zoroastrian nor Muslim!

Neither from the east nor the west, neither of shores nor oceans,
Neither from elements of nature, nor from the spinning universe

Neither from China or India, nor from Turk or Bulgaria
Neither from land of Iraq, nor from Khorasan's soil,

Neither from water or fire, nor from wind or soil,
Neither of skies or earth, nor of minerals or existence,

Neither of this world nor the past, neither of  heaven nor the hell,
Neither from Adam and Eve, nor from paradise and its gardens

The first is God, the last is God, his visible signs and invisible is God
Whereas I don't know anyone but "God or from God"

My location is nowhere, my identity is unknown, 
Neither body nor soul, I am but from soul of souls!

Tuesday, September 9, 2014

A poem by Fereydoon Moshiri - Iranian Poet - "suffocation from lack of freedom"













Fereydoon Moshiri  1926-2000

Poem in Persian:



مشت می‌کوبم بر در
پنجه می‌سایم بر پنجره‌ها
من دچار خفقانم، خفقان
من به تنگ آمده‌ام از همه چیز
بگذارید هواری بزنم
آی! با شما هستم
این درها را باز کنید
من به دنبال فضایی می‌گردم
لب بامی
سر کوهی
دل صحرایی
که در آن‌جا نفسی تازه کنم
می خواهم فریاد بلندی بکشم
که صدایم به شما هم برسد!
من هوارم را سر خواهم داد!
چاره درد مرا باید این داد کند
از شما خفته‌ی چند!
چه کسی می‌آید با من فریاد کند



English Translation by Daylaman-Views blog

Pounding on doors,
Clawing the windows,
“I feel suffocated from lack of freedom”,
Sick and tired of things,
I want to screech!
I am addressing you all,
Open these doors,
I am looking for a breathing space,
An open air on a terrace,
On top of a mountain or
the heart of a desert to take a free breath!
Oh, I want to shout as loud, so my voice reaches you
I will speak out louder!
This may reduce my pain
Asking those of you who are still asleep!
Who will join me to speak?





Tuesday, September 2, 2014

A poem from Mohammad Reza Shafei Kadkani (Iranian scholar, author and poet)














Mohammad Reza Shafei Kadkani 

This is an informal translation of a short poem in Persian that I like very much. All the the responsibility of bad translation is mine and not from the original poem!









In this poem a desert flower is talking to the breeze passing by in the desert!


English translation by Daylaman Blog:
------------------
What is the rush and where are you going to?
The desert flower asks the breeze!
I am depressed here, replies the breeze!
This desert and its sands and you should also leave!
I wish I could, stuck in the ground are though my feet!
 So where are you rushing to?
Anywhere except here to be!
Have a safe journey from this awful desert and please!
Give my regards to blossoms, rain and trees!






Original Poem in Persian:
 شاعر: محمدرضا شفیعی کدکنی 

به کجا چنین شتابان ؟
گون از نسیم پرسید
دل من گرفته زینجا
هوس سفر نداری
ز غبار این بیابان ؟
 همه آرزویم اما
 چه کنم که بسته پایم
به کجا چنین شتابان ؟
به هر آن کجا که باشد به جز این سرا سرایم
سفرت به خیر !‌ اما تو و دوستی خدا را
چو از این کویر وحشت به سلامتی گذشتی
به شکوفه ها به باران
 برسان سلام ما را
                     

Monday, August 25, 2014

"زمین" شعر زیبای احمد شاملو - "Ahmad Shamlou's beautiful poem titled "The Earth

"The Earth" by Ahamd Shamlou


Ahmad Shamlou, (December 12, 1925 – July 24, 2000) the great poet of Iran has a beautiful poem about earth. The poem is in Persian, and I will post it here for the Persian speaking viewers. The poem is about the earth talking to human and criticizing man for his behavior towards the earth. The earth is complaining that man has not appreciated all the blessing and favors that earth provided. Obviously the poem is more  beautiful and meaningful in Persian and for the readers that are familiar with Persian culture.   I just wanted to share this with my English speaking blog viewer so I looked for an English translation of it, but couldn't find one.
Therefore I decided to translate it myself. My translation does not cover the entire poem but the parts that I could translate for a non-Persia speaking reader.. Let me just admit that my field is technical and I know hardly anything about literature and poetry, therefore the responsibility of bad translation or shortcomings is all mine and should not be related to that man of letter, Please do not hesitate to let me know of your suggestions.

There is also an audio recording of Shamlou's voice reciting this poem - I will post it in my twitter page.

This post starts with the poem translation in English, followed by the original in Persian:







Translation by Dyalaman from its original Persain
© Copyright - All rights reserved

So the earth began to talk,
And man, sitting on a stone, tired and alone, regretting his act,
Earth started to talk to him as such;
I gave you wheat, grass to your cattle and fresh vegetable to enjoy your bread,

I know that! The human mumbled,

So the earth continued:
I talked to you in any possible way,
With the sound of breeze,
 wind and water streams through stones,
With the pouring falls, the rolling avalanches 
and when found you still unaware,
with the scream of lightning and thunder storms.
Sent you message after message by thousands means,
to tell you that revelation comes from the soil and not from sky.

Sent you message after message that you stand higher than other creatures,
In this kingdom of yours, what made you a king is not the favor of the heavens but that of the soil,
Although being the soil under your feet,
with full of love though, fresh and green,
 happy in the universe, 
proud of your power which last only till you foolishly praised the heavens and degraded me by bowing forehead to the ground!


And the man regretting his act and ashamed, while the earth continued;

My fault all was that I was under your feet,
So that you are nourished from my blood,
Withstood the pain, just as a mother, who feeds her child of her milk,
I taught you then, to fetch iron and copper by ripping my loving chest, for giving in your hands a plowing tool,
but all you saw was a killing tool.
Then you fill up the soil, with the victims of your aggression?

It was the act of destiny, man mumbled;

Not that the sky desired victims, that you turned me to a cemetery,
 you senseless, talking about “destiny”?
An excuse of losers! Earth continued!
Such a shame, when that witch made you believe that the “justice” grades higher than “love”.
Where would be any injustice and the need for such an incapable justice with the presence of love?
Then that witch blindfolded you, gave a sward in your hand, the iron that I gave you to be used as a plowing tool.
Now see this graveyard that the heavens made with that justice!



بر گرفته از بلاگ بارش

پس آن گاه زمین به سخن درآمد
و آدمی، خسته و تنها و اندیش ناک بر سر ِ سنگی نشسته بود پشیمان از
کردوکار خویش
و زمین ِ به سخن درآمده با او چنین می گفت
ـ به تو نان دادم من، و علف به گوسفندان و به گاوان ِ تو، و برگ های ِ
نازک ِ تَرَّه که قاتق ِ نان کنی.
انسان گفت: ــ می دانم.
پس زمین گفت: ــ به هر گونه صدا من با تو به سخن درآمدم: با نسیم و
باد، و با جوشیدن ِ چشمه ها از سنگ، و با ریزش ِ آب شاران; و با
فروغلتیدن ِ بهمنان از کوه آن گاه که سخت بی خبرت می یافتم، و
به کوس ِ تُندر و ترقه ی ِ توفان.
انسان گفت: ــ می دانم می دانم، اما چه گونه می توانستم راز ِ پیام ِ تو را
دریابم؟پس زمین با او، با انسان، چنین گفت:
ــ نه خود این سهل بود، که پیام گزاران نیز اندک نبودند.
تو می دانستی که من ات به پرستنده گی عاشق ام. نیز نه به گونه ی ِ
عاشقی بخت یار، که زرخریده وار کنیزککی برای ِ تو بودم به رایِ
خویش. که تو را چندان دوست می داشتم که چون دست بر من
می گشودی تن و جان ام به هزار نغمه ی ِ خوش جواب گوی ِ تو
می شد. هم چون نوعروسی در رخت ِ زفاف، که ناله های ِ
تن آزردگی اش به ترانه ی ِ کشف و کام یاری بدل شود یا چنگی
که هر زخمه را به زیر و بَمی دل پذیر دیگرگونه جوابی گوید. ــ
آی، چه عروسی، که هر بار سربه مُهر با بستر ِ تو درآمد! (چنین
می گفت زمین.) در کدامین بادیه چاهی کردی که به آبی گوارا
کامیاب ات نکردم؟ کجا به دستان ِ خشونت باری که انتظار ِ
سوزان ِ نوازش ِ حاصل خیزش با من است گاوآهن در من
نهادی که خرمنی پُربار پاداش ندادم؟انسان دیگرباره گفت: ــ راز ِ پیام ات را اما چه گونه می توانستم دریابم؟
ــ می دانستی که من ات عاشقانه دوست می دارم (زمین به پاسخ ِ او
چنین گفت). می دانستی. و تو را من پیغام کردم از پس ِ پیغام به
هزار آوا، که دل از آسمان بردار که وحی از خاک می رسد.
پیغام ات کردم از پس ِ پیغام که مقام ِ تو جای گاه ِ بنده گان نیست،
که در این گستره شهریاری تو; و آن چه تو را به شهریاری
برداشت نه عنایت ِ آسمان که مهر ِ زمین است. ــ آه که مرا در آن
مرتبت ِ خاک ساری ی ِ عاشقانه، بر گستره ی ِ نامتناهی ی ِ کیهان
خوش سلطنتی بود، که سرسبز و آباد از قدرت های ِ جادوئی ی ِ
تو بودم از آن پیش که تو پادشاه ِ جان ِ من به خربنده گی
دست هابر سینه و پیشانی به خاک برنهی و مرا چنین زار به
خواری درافکنی            انسان، اندیش ناک و خسته و شرم سار، از ژرفاهای ِ درد ناله ئی کرد. و
زمین، هم ازآن گونه در سخن بود:
ــ به تمامی از آن ِ تو بودم و تسلیم ِ تو، چون چاردیواری ی ِ خانه ی ِ
کوچکی.
تو را عشق ِ من آن مایه توانائی داد که بر همه سَر شوی. دریغا، پنداری
گناهِ من همه آن بود که زیر ِ پای ِ تو بودم.!
تا از خون ِ من پرورده شوی به دردمندی دندان بر جگر فشردم
هم چون مادری که درد ِ مکیده شدن را تا نوزاده ی ِ دامن ِ خود را
از عصاره ی ِ جان ِ خویش نوشاکی دهد.
تو را آموختم من که به جُست وجوی ِ سنگ ِ آهن و روی، سینه ی ِ
عاشق ام را بردری. و این همه از برای ِ آن بود تا تو را در نوازش ِ
پُرخشونتی که از دستان ات چشم داشتم افزاری به دست داده
باشم. اما تو روی از من برتافتی، که آهن و مس را از سنگ پاره
کُشنده تر یافتی که هابیل را در خون کشیده بود. و خاک را از
قربانیان ِ بدکنشی های ِ خویش بارور کردی.
آه، زمین ِ تنهامانده! زمین ِ رهاشده با تنهائی ی ِ خویش!
انسان زیر ِ لب گفت: ــ تقدیر چنین بود. مگر آسمان قربانی ئی
می خواست ــ نه، که مرا گورستانی می خواهد! (چنین گفت زمین).
و تو بی احساس ِ عمیق ِ سرشکسته گی چه گونه از «تقدیر» سخن
می گوئی که جز بهانه ی ِ تسلیم ِ بی همتان نیست؟
آن افسون کار به تو می آموزد که عدالت از عشق والاتر است. ــ دریغا که
اگر عشق به کار می بود هرگز ستمی در وجود نمی آمد تا به عدالتی
نابه کارانه از آن دست نیازی پدید افتد. ــ آن گاه چشمان ِ تو را بر
بسته شمشیری در کف ات می گذارد، هم از آهنی که من به تو
دادم تا تیغه ی ِ گاوآهن کنی!
اینک گورستانی که آسمان از عدالت ساخته است!
دریغا ویران ِ بی حاصلی که من ام!
شب و باران در ویرانه ها به گفت وگو بودند که باد دررسید،
میانه به هم زن و پُرهیاهو.
دیری نگذشت که خلاف در ایشان افتاد و غوغا بالا گرفت بر سراسر ِ
خاک، و به خاموش باش های ِ پُرغریو ِ تُندر حرمت نگذاشتند.
زمین گفت: ــ اکنون به دوراهه ی ِ تفریق رسیده ایم.
تو را جز زردروئی کشیدن از بی حاصلی ی ِ خویش گزیر نیست; پس
اکنون که به تقدیر ِ فریب کار گردن نهاده ای مردانه باش!
اما مرا که ویران ِ توام هنوز در این مدار ِ سرد کار به پایان نرسیده است:
هم چون زنی عاشق که به بستر ِ معشوق ِ ازدست رفته ی ِ خویش
می خزد تا بوی ِ او را دریابد، سال همه سال به مقام ِ نخستین
بازمی آیم با اشک های ِ خاطره.
یاد ِ بهاران بر من فرود می آید بی آن که از شخمی تازه بار برگرفته باشم
و گسترش ِ ریشه ئی را در بطن ِ خود احساس کنم; و ابرها با
خس و خاری که در آغوش ام خواهند نهاد، با اشک های ِ عقیم ِ
خویش به تسلای ام خواهند کوشید.
جان ِ مرا اما تسلائی مقدر نیست:
به غیاب ِ دردناک ِ تو سلطان ِ شکسته ی ِ کهکشان ها خواهم اندیشید که
به افسون ِ پلیدی از پای درآمدی;
و ردِّ انگشتان ات را
بر تن ِ نومید ِ خویش
در خاطره ئی گریان
جُست وجو
خواهم کرد.